Πεμπτη μερα σημερα.

Τις μετραω απο την καρτελα με τα χαπια. Σκεφτομαι ποσες τετοιες καρτελες θα περασουν απο τα χερια μου απο εδω και περα.
Εχω παρατησει το αυτοκινητο. Παω με τα ποδια . Ειναι καλυτερα ετσι.
Χθες ειχα την αναγκη να φαω μια σοκολατα. Κρατηθηκα και δεν εφαγα, αλλα ηταν βασανιστικο. Πηγα σε ενα καφε και ηπια Σουρωτη. Μα ουτε ενα αναψυκτικο ρε παιδακι μου να μην μπορω;

Οι πρώτες σκέψεις

Προσπαθησα να το δω ψυχραιμα το θεμα. Η πρωτη ενεργεια ηταν να αρχισω μανιωδως να ψαχνω σελιδες γα το θεμα στο διαδικτυο. Να ενημερωθω. Τι τελικα ειναι αυτος ο διαβητης, τι πρεπει να κανω. Ασχετα απο τις οδηγιες του γιατρου ηθελα να τα μαθω ολα. Απογοητευση με μια λεξη. Οι ιδιες γενικολογιες παντου . Το ιδιο ακριβως επι λεξη κειμενο να επαναλαμβανεται σε δεκαδες σελιδες και επισημα site. Τα πιο πολλα εταιριων φαρμακων. Σε μια μονο σελιδα, δυστυχως δεν θυμαμαι σε ποια, διαβασα να αναφερουν το ζητημα της ψυχολογικης, κοινωνικης, και οικογενειακης προσαρμογης.

Μεσα σε μια μερα επρεπε να κοψω τα γλυκα, το ποτο, τα ζυμαρικα, το ψωμι, το αλατι και αλλα διαφορα. Και ολα αυτα ενω αισθανομαι απολυτα φυσιολογικος. Ζω, κινουμαι, εργαζομαι οπως και πριν. Δεν αλαξε τιποτε. Δεν εχω καμια ενοχληση,ισως λιγο παραπανω διψα.

Αποφευγω να ανοιξω το ψυγειο, εχω ακυρωσει καποιες συναντησεις με φιλους γιατι θα επρεπε να τους κοιταω να πινουν σαν χαζος. Βλεπω γλυκα και αποστρεφω τα ματια. Δεν μπορω να πιω ουτε καν ενα αναψυκτικο. Εχω τον νου μου συνεχεια μηπως παραλειψω καποια δοση απο τα φαρμακα. Και ολα αυτα ενω αισθανομαι απολυτα φυσιολογικος.

Πρεπει να αναδιοργανωσω την ζωη μου. Το ξερω. Αλλα δεν ειναι και οτι πιο ευκολο. Ανοιξα αυτο το μπλογκ σαν μια διεξοδο. Θα λεω τις σκεψεις μου και περιμενω τις σκεψεις ολων.

Θελω να πολεμησω την αρωστια. Το θελω πολυ. Ομως ρε γμτ αισθανομαι απολυτα φυσιολογικος. Ειναι δυσκολο.

Λίγα λόγια για μένα

Εχω φτάσει τα 52 χρόνια αισίως. Παντρεμένος με δυο παιδιά. Η ζωή μου είναι η τυπική ζωη ενός ενήλικα Έλληνα. Δουλεία, σπίτι, παρέα με φίλους, διακοπές το καλοκαίρι, καμιά εκδρομούλα ενδιάμεσα. Όλα καλά και ήρεμα. Μέχρι που ήρθε το σοκ.
Είχα απο καιρό βάλει στο μυαλό μου να κάνω κάποιες γενικές ιατρικές εξετάσεις ετσι για να δω που παν τα πράγματα . Πήγα λοιπόν λίγο μετά τις γιορτές των Χριστουγγένων σε ενα διαγνωστικό κέντρο. Τα αποτελέσματα ήταν σοκαριστικά. Εχω ανεβασμένο ζάχαρο.
Η πρώτη σκέψη ήταν ότι λόγω των εορτών , όπου κυριολεκτικά είχα καταβροχθήσει άπειρα γλυκα, ανέβηκε και δεν ήταν ουσιαστικό πρόβλημα. Μία δεύτερη εξέταση όμως , πιο ειδική (γλυκοζυλιομένη αιμοσφαιρίνη) έδειξε οτι το έχω αρκετό καιρο. Πιθανότατα να ειναι δε και στο τρίτο στάδιο.
Ξαφνικά λοιπόν έμαθα οτι θα πρέπει να αλάξω πολλα πράγματα στην ζωή μου. Τις συνήθειες μου, την διατρόφη μου, τις παρεές μου ίσως. Θα πρέπει να γυμνάζομαι, να μήν καπνίζω,να μην πίνω, να τρώω συγκεκριμένα φαγητά , να παίρνω καθημερινά φάρμακα. Και όλα αυτά πιθανότατα για μια ζωη απο εδω και περα.